Vandaag is het 1
mei, Internationale Dag van de Arbeid. Dag waarop internationale solidariteit
en verbondenheid centraal staat. Dit jaar 2016, méér dan andere jaren stemt dat
mij tot nadenken. Omdat ik meer en meer zie hoe mensen, landen, volken
tegenover elkaar in plaats van naast elkaar staan. Hoe economisch kannibalisme
regeert, eerlijke en oprechte arbeid en arbeiders misbruikt en uitzuigt, hoe dit leidt tot
groeiende ongelijkheid tussen mensen en landen. Hoe dit de neiging om zich
achter grenzen en dijken te verschuilen oproept, bang om te verliezen wat de
afgelopen decennia is opgebouwd, aan rijkdom, aan waarden en normen. Meer en
meer eigen volk en vooral ook eigen portemonnee eerst. Niet mijn keuze, nu
niet, nooit niet.
Voor mij is 1 mei verbonden met 4 mei, nationale
dodenherdenking. Herdenking van alle slachtoffers van oorlogsgeweld waar en
wanneer ook ter wereld. Mensen die het leven hebben gelaten omdat ze vervolgd
werden, om wie ze waren, om wat ze waren, vanwege religie, vanwege afkomst,
vanwege wat dan ook en uiteindelijk dus mensen zonder toekomst. Mannen,
vrouwen, kinderen.
En ook herdenking van alle mensen die gestreden hebben maar
dat moesten bekopen met hun eigen leven. Om vervolgden te bevrijden van onderdrukking
en uitroeiing. Om hen weer opnieuw een kans op toekomst te geven, Mannen en
vrouwen die gestreden hebben vóór bevrijding, vóór vrijheid, vóór 'nooit meer
oorlog'. Eigenlijk strijders voor geluk voor iedereen, gelukstrijders voor
gelukszoekers.
Verhalen, verhalen...
Herdenking van die strijd is ongelooflijk belangrijk, vooral voor jongere generaties die zelf nooit onderdrukking, bedreiging en onvrijheid hebben gekend. Omdat het voor hen zo onvoorstelbaar is hoe dat is en hoeveel bloed en mensenlevens dat gekost heeft. Verhalen zijn daarbij ongelooflijk belangrijk. Verhalen, onder andere vastgelegd in boeken. Om keer op keer gelezen te worden, om je te kunnen verplaatsen in die ander, zowel in de vervolgde, de dader als de bevrijder en vrijheidsstrijder.
Ikzelf heb dit weekend het boek 'Dansen met de vijand' van
Paul Glazer gelezen. Het verhaal over het oorlogsgeheim van Tante Roosje. Hoe
zij als vrijzinnig, ondernemend en avontuurlijk meisje met een Joodse
achtergrond ongelooflijke verschrikkingen doorstond in de tweede wereldoorlog. Letterlijk
moest dansen met de vijand om te overleven. Zodat zij haar verhaal kon
vertellen opdat wij, jongere generaties daarvan kunnen leren. ‘Nooit meer
oorlog…’
Het meest schokkende is nog wel hoe het beeld van een
Nederland, waarin verzetshelden en heldhaftig volk vaak de boventoon voeren,
genadeloos onderuit gehaald wordt. Ja, er waren verzetshelden, maar daarnaast
ook verraad, verachting en 'het eigen vege lijf redden'. Het stemt tot diep
nadenken dat uit geen enkel aangrenzend zoveel Joden vermoord zijn als uit
Nederland… Zelfs niet in Duitsland’.
Onze normen en waarden
Schokkend om te lezen hoe de Nederlandse overheid én
bevolking na afloop van de oorlog omging met de overlevenden van de kampen bij
hun terugkomst. Hen zelfs achterna zaten met zogenaamde achterstallige
belastingen uit de oorlogsjaren, rekeningen stuurde voor een jas die uitgereikt
was bij terugkomst en persoonlijke bezittingen niet terug gaf. Schokkend,
beschamend. Onze normen en waarden? Tjonge jonge, niet echt om trots op te zijn
en ver weg.
Trots zijn, toch?
En dan moet ik nog aan het boek Roofstaat van Ewald Vanvugt beginnen. Een boek over ons roemrijke koloniale verleden waarin we - eufemistisch gesproken - de kunst van het eerlijk handelen en delen ook niet zo goed beheersten. Die VOC-mentaliteit, waar we zo trots op zouden moeten zijn. Weet je wel...
En dan moet ik nog aan het boek Roofstaat van Ewald Vanvugt beginnen. Een boek over ons roemrijke koloniale verleden waarin we - eufemistisch gesproken - de kunst van het eerlijk handelen en delen ook niet zo goed beheersten. Die VOC-mentaliteit, waar we zo trots op zouden moeten zijn. Weet je wel...
Een toekomst, voor iedereen
Vijf mei vieren we Bevrijdingsdag. Het is jammer dat
internationaal gezien zo weinig mensen deze dag samen met ons kúnnen vieren.
Misschien moeten we die viering maar eens een paar jaartjes uitstellen. Er moet
nog veel strijd geleverd worden voordat er van échte bevrijding en van
internationale solidariteit en verbondenheid écht sprake is. En waarin de
universele rechten van de mens écht gerespecteerd en verdedigd worden. Waarbij
geldelijke winst ondergeschikt is aan menswaardigheid, solidariteit en
verbondenheid. Want vrijheid en gelijkheid voor iedereen is van onschatbare
waarde maar bepalend voor onze toekomst.
Volwassenenproductie 2016:
Oorlogstuig
Door: De spelersgroep
van De Speledonckers
Auteur: Ans Jager (naar het boek van Tante Roosje van Paul Glaser)
Regie: Eva Stam
Productieleiding: Sander Leenders
Oorlogstuig speelt zich af tegen de achtergrond van oorlog en bevrijding in Brabant en is gebaseerd op het boek Tante Roosje van Paul Glaser.
Tijdens een bezoek aan Auschwitz ontdekt Paul Glaser in een vitrine een koffer met daarop zijn achternaam. Het raakt hem. Hij wil de geschiedenis van de koffer ontdekken en gaat op zoek in een verborgen verleden en komt op het spoor van een jonge, geëmancipeerde vrouw. Ze woont in Den Bosch, heeft dansscholen in Eindhoven, Tilburg, Den Bosch en Helmond. Ze is getalenteerd en artistiek, boekt successen en is te zien in Polygoonjournaals. Vol levenslust geniet ze op terrasjes, gaat uit eten, bezoekt concerten of bioscopen en reist naar wereldsteden om mee te doen met internationale danswedstrijden. En ze heet meestal Roosje. Maar het wordt oorlog en Roosje is van huis uit Joods....
Auteur: Ans Jager (naar het boek van Tante Roosje van Paul Glaser)
Regie: Eva Stam
Productieleiding: Sander Leenders
Oorlogstuig speelt zich af tegen de achtergrond van oorlog en bevrijding in Brabant en is gebaseerd op het boek Tante Roosje van Paul Glaser.
Tijdens een bezoek aan Auschwitz ontdekt Paul Glaser in een vitrine een koffer met daarop zijn achternaam. Het raakt hem. Hij wil de geschiedenis van de koffer ontdekken en gaat op zoek in een verborgen verleden en komt op het spoor van een jonge, geëmancipeerde vrouw. Ze woont in Den Bosch, heeft dansscholen in Eindhoven, Tilburg, Den Bosch en Helmond. Ze is getalenteerd en artistiek, boekt successen en is te zien in Polygoonjournaals. Vol levenslust geniet ze op terrasjes, gaat uit eten, bezoekt concerten of bioscopen en reist naar wereldsteden om mee te doen met internationale danswedstrijden. En ze heet meestal Roosje. Maar het wordt oorlog en Roosje is van huis uit Joods....
Klik hier een link naar de website van de Speledonckers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten