Diederik of Sander, of Diederik en Sander

Ik zal er morgen 12 mei 2013 niet bij zijn, de Politieke Ledenraad van mijn Partij van de Arbeid in Utrecht. Niet omdat ik me niet verbonden voel met het onderwerp: de strafbaarheid van illegaliteit, maar omdat ik dit weekend mijn 30-jarige verbinding met mijn vrouw aan het vieren ben in Brussel. En toch, het laat me niet los, juist ook omdat ik me verbonden voel met Sander Terphuis en ook met Diederik Samsom. Wordt het morgen Diederik of Sander, of weten we onze waarden te verbinden met onze idealen.

Ik was er wel bij tijdens het laatste congres in Leeuwarden. Samen met vier leden van mijn afdeling Asten-Someren hadden we die dag de lange reis naar Leeuwarden gemaakt. Samen hebben we ook gesproken en getwijfeld over hoe we zouden stemmen. Tot op het laatst kwamen we daar niet echt uit. Bij het pleidooi van Sander stonden we net als praktisch iedereen bovenop de stoelen. Wie kan ertegen zijn, het sluit zo aan bij onze idealen van verbinding, verheffing en solidariteit. Juist met de allerkwetsbaarste mensen, in dit geval zij die volgens onze wetgeving illegaal in ons land verblijven. Illegaliteit en vooral de strafbaarstelling duwt hen richting misbruik, criminaliteit, richting afgrond met alle gevoelens van uitzichtloosheid en angst. Het gevoel niet door iemand, maar door een hele samenleving afgewezen te worden. Daar kunnen we nooit in berusten.

Maar ook de speech van Diederik raakte me in mijn sociaal democratische hart. Daar staat hij dan, onze hoop van 2012. De man die ons sinds dat voorjaar meer gebracht heeft dan wie dan ook op dat moment durfde te hopen. De man ook die ons in december 2012 om een mandaat heeft gevraagd om met het regeerakkoord inclusief de strafbaarstelling, aan de slag te mogen gaan. En dat mandaat hebben we gegeven. Dat vertrouwen hebben we gegeven, een vertrouwen dat ook wij niet mogen beschamen. Ook dat is staan voor onze waarde.

Wat me het meeste raakte was, dat hij daar alleen stond, niet alleen letterlijk, maar vooral figuurlijk. En sinds dat moment laat het me maar niet los. Hoe kan het toch dat wij, onze Partij van de Arbeid, met verbinding als een van onze belangrijkste waarden, onze politiek leider zomaar alleen zetten. Waarom laten we ons door onze idealen zo verblinden dat we onze waarden uit het oog dreigen te verliezen. Is het niet zo dat onze idealen ons richting moeten geven in plaats van dat ze ons blokkeren?

Verbinding en vertrouwen zijn mijn beide Leitmotieven die mij door mijn politieke leven leiden. Ik voel verbinding met onze Tweede Kamerfractie, ik ben trots op wat zij samen met Diederik, ook in het vluchtelingendossier hebben weten te bereiken. Ik deel met hen de zorgen en pijn dat we daarbij nog niet alles binnen halen wat we graag zouden willen. Maar ik ben ervan overtuigd dat zij alles wat binnen te halen was ook binnengehaald hebben. Onder andere het kinderpardon en het feit dat hulp aan illegalen niet meer strafbaar is. Bepaald geen kleingeld zou ik zeggen. En zeker meer dan wij vorig jaar hadden durven hopen.

Daarnaast vertrouw ik erop dat dit compromis geen eindpunt, maar een tussenstand is. Ik sluit me aan bij de voorstellen zoals Sander Terphuis die in zijn aangekondigde motie voor morgen heeft verwoord, richtinggevende voorstellen om aan te blijven werken. Ik vertrouw op onze politiek leiders dat zij de komende jaren al wat mogelijk is zullen doen om stap voor stap dichter bij een verdere verbetering van ons vluchtelingenbeleid te komen.

Ik wil onze Tweede Kamerleden en politiek leiders echter ook de ruimte en vertrouwen geven om hieraan de komende jaren te werken en niet als te realiseren eis voor dit moment opleggen. Daarmee werken we onszelf in de nesten, tonen we ons geen betrouwbare regeringspartner en prijzen onszelf uit de markt om in de toekomst met welke partij dan ook te kunnen samenwerken. En nog erger, we lopen het risico dat de winst die we ook op het vluchtelingendossier kunnen binnenhalen weer gaan verliezen. Daar zijn wij als partij niet bij gebaat en al helemaal de vluchtelingen, legaal of illegaal ook niet.

Ik vertrouw erop dat morgen, 12 mei 2012 een dag wordt waarop we als Partij van de Arbeid onze idealen opnieuw kunnen verbinden met onze waarden. Zodat we niet hoeven te kiezen tussen Sander of Diederik maar het beste van beiden kunnen verbinden. Dat is wat onze partij sterk en sociaal kan maken. Dat is de partij waar ik voor wil gaan en staan en waar ik trots op ben.

Ik wens iedereen morgen een heel goede bijeenkomst toe.

Theo Maas
PvdA Asten Someren