zondag 18 september 2011

Harde noten in zachte portefeuilles

Door Theo Maas, PvdA wethouder Someren,
18 september 2011

Het zijn drukke, rumoerige en in alle eerlijkheid ook moeilijke weken als wethouder. Helemaal als je de de zogenaamde zachte portefeuilles hebt als sociale zaken, jeugdbeleid, zorg&welzijn, onderwijs. Nog nooit werden in juist die portefeuilles zulke harde noten gekraakt als nu. De miljoenennota zet dit alles nog eens scherp neer.

Door de stapeling van alle maatregelen worden de meest kwetsbare mensen in je gemeente in nog kwetsbaardere posities gemanoevreerd: minder geld voor armoedebestrijding, voor ondersteuningsmogelijkheden voor uitkeringsgerechtigden, voor chronisch zieken en gehandicapten, voor kwetsbare kinderen, voor het onderwijs.

Bewust gekozen onafwendbare storm
Als PvdA-wethouder voel je iets onvermijdelijks op je afkomen. De vergelijking met Pukkelpop dringt zich bij me op, een onafwendbare storm. Het grote verschil is echter dat die storm een natuurverschijnsel was waar men niet de hand in had en dus niet de keuze was van een verantwoording dragende regering. Neen, hier gaat om een regering die de verantwoordelijkheid heeft voor een gezonde en sociaal-economisch evenwichtige samenleving. Voor een samenleving waarin mensen verantwoordelijkheid niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor elkaar kunnen nemen. Het is een doelbewuste keuze van een regering die kiest voor ieder voor zich en god (bewust met een kleine letter!) voor ons allen. Met hier een daar wat cosmetisch en symbolisch gedoe om het toch nog ergens op te laten lijken. Maar je moet eigenlijk toch wel erg blind zijn als je niet wilt zien dat het eigenlijk veelal sigaren uit eigen doos zijn en vooral, wat de sociale gevolgen zijn. Hoe het groepen mensen in onze samenleving apart zet en uitrangeert. Voor een eenvoudige wethouder in een kleine plattelandsgemeente lijkt deze storm onafwendbaar.

Tijdelijk, langdurig, levenslang
Henk en Ingrid, Frank en Mirella, Bert en Truus zijn de namen en gezichten achter de getallen die soms astronomisch lijken te zijn. En als je niet uitkijkt denk je dat het met die astronomische bedragen toch mogelijk moet zijn om alle vragen van mensen beantwoord te krijgen, om iedereen die dat niet op eigen kracht lukt dat steuntje in de rug te geven zodat ze wel mee kunnen doen. Het liefst tijdelijk natuurlijk maar als het echt moet ook langdurig of zelfs levenslang. Dat 21ste extra chromosoom raak je immers niet kwijt, de halfzijdige verlamming na dat auto-ongeluk wil ook maar niet over gaan, niet élke psychose en manisch depressieve bui is een modegrill en ik moet ook de eerste oudere nog tegenkomen die hersteld is van Alzheimer.

Welvaart én welzijn
Het zijn niet de getallen en bedragen die ons zouden moeten imponeren. Het zijn de verhalen en gezichten van mensen en eigenlijk de hoopgevende verhalen van mensen die graag mee willen doen in een van de meest welvarende landen van de wereld. Mensen die ondanks hun beperking, tijdelijk of permanent zich het vuur uit de sloffen willen lopen, het beste van zichzelf willen geven, ertoe willen doen. Mensen die willen én kunnen bijdragen niet alleen aan onze welvaart, maar vooral ook aan het welzijn van iedereen. Mensen die erop uit zijn hun aandeel aan de samenleving te leveren en zeker niet alleen er op uit zijn om hun deel op te eisen, laat staan méér dan hun deel.

Zorg voor kinderen
Het zijn de verhalen en gezichten van kinderen met een beperking waarvan de ouders mij de laatste weken meer en meer vragen of ik als wethouder er voor kan zorgen dat hun zoon of dochter het onderwijs krijgt dat het beste uit hen haalt, of ik kan garanderen dat zij straks werk kunnen krijgen, liefst hier in de eigen gemeenschap. Zodat anderen kunnen zien dat hun kinderen niet alleen beperkingen hebben maar vooral ook mogelijkheden. Dat ze een inkomen krijgen dat hen in staat stelt om op een eenvoudig niveau mee te kunnen doen zonder afhankelijk te worden van goede doelen en charitas. Dat zij ertoe doen en niet alleen vrijwilligers nodig hebben maar ook vrijwilliger kunnen zijn.
Hoe komt het toch dat juist deze ouders slechter slapen, zich zorgen maken over de toekomst, mij benaderen. Hoe kan het toch dat zij zich meer en meer alleen voelen komen staan. Hoe kan het toch dat dat in een land met de traditie van Nederland zover komt.

Het zijn drukke, rumoerige en in alle eerlijkheid ook moeilijke weken voor een eenvoudige wethouder. Wat kan ik doen om het tij te keren, om ervoor te zorgen dat de belangen van de mensen die in mijn gemeente wonen, wiens naam en gezicht ik ken gediend worden. Dat hun vragen en zorgen gezien, gehoord, serieus genomen en beantwoord worden.

Samen werkt beter
Met collega PvdA-wethouders praat je hierover. Gisteren nog zijn we met een aantal wethouders en raadsleden in Amsterdam bij elkaar gekomen. Om met elkaar te zoeken naar mogelijkheden om de storm nog af te wenden, naar mogelijkheden om samen slim samen te werken in het bedenken hoe we lokaal de stormbanden kunnen vastsjorren, om onze Tweede Kamerfractie te ondersteunen in hun strijd om dit beleid te keren. De komende tijd zullen we elkaar nog hard nodig hebben. Gelukkig ligt dat in de aard van onze partij, samen werkt immers beter dan ieder voor zich.

PvdA, juist nu
Kunnen we als PvdA-wethouders wel verantwoordelijkheid voor nemen voor wat er op ons, en vooral op onze inwoners afkomt. Moeten we niet, ook symbolisch natuurlijk, onze portefeuilles neerleggen. Ik ben er trots op dat het antwoord dat ik meer en meer om me heen hoor een overduidelijk neen is. Neen, zeker weten van niet. Juist nu zullen we onze verantwoordelijkheid moeten nemen. Niet voor de storm van asociale maatregelen die op onze inwoners afkomt, dat is de verantwoordelijkheid van onze huidige regering. Maar wel hoe we daar lokaal het beste van gaan maken, door de pijn zo eerlijk mogelijk te verdelen en de sterkste schouders de zwaarste lasten te laten dragen. Met de principes van de PvdA dus als leidraad. Uiteraard zou ik zeggen.