maandag 3 oktober 2011

Hoorzitting 2de Kamer Wet Werk en Bijstand

Hoorzitting 2de kamer WWB

Vorige week werd ik gevraagd om deel te nemen aan een hoorzitting in de 2de kamer met als onderwerp de voorgenomen wijzigingen in de Wet Werk en Bijstand. Daar heb ik vanzelfsprekend graag gehoor aan gegeven. Hieronder de inleiding die ik heb gegeven, aansluitend op de inleidingen vanuit vele organisaties waaronder VNG, Divosa, FNV, Stichting Vluchtelingenwerk, Mezzo, diverse collega-wethouders, etc.

De lijn bij iedereen was helder en eenduidig: onzorgvuldig, te snel, niet uitvoerbaar, veel ongewenste neveneffecten en ontbreken van samenhang. Praktisch iedereen pleitte ervoor om de invoering met 1 jaar uit te stellen zodat de aanpassingen in de WWB samen, en in samenhang met de Wet Werken naar Vermogen ingevoerd kunnen worden.

De komende dagen zal moeten blijken of de 2de Kamer gehoor gaat geven aan deze breed gedragen oproep.


Mijn bijdrage:

Ik hoef u niet te vertellen wat u vandaag al uit zoveel monden hebt gehoord.

Ik hoef u niet te vertellen over de onmogelijkheid om per 1 januari 2012 op een verantwoorde en goed voorbereidde wijze uitvoering te geven aan de voorgenomen nieuwe kaders van de WWB. In het meest gunstige geval zijn de software-matige aanpassingen pas per die datum beschikbaar maar nog niet geïmplementeerd en medewerkers nog niet geïnstrueerd. Maar dat weet u al, onder andere de VNG heeft u daar al op gewezen alsook dat tijdelijke uitstel en noodscenario's tot nog meer extra werk en vooral veel onduidelijkheid zal leiden. Het is u genoegzaam bekend.

Ik hoef u ook niet te vertellen dat er voor een aantal zeer kwetsbare groepen een opeenstapeling van maatregelen en aanpassing van beleid plaats zal gaan vinden. Allen ten negatieve voor hen uitpakkend. Het zijn juist deze kwetsbare groepen waarbij onwil om te werken en zo te voorzien in eigen inkomen nauwelijks aan de orde is. Bij die groepen is veel vaker sprake van onwil en of onvermogen van werkgevers om gebruik te maken van hun talenten en mogelijkheden. Het zijn juist die kwetsbare groepen die zich sterk maken om mee te kunnen doen, om er toe te doen, om niet uitgesloten te worden. Ik hoef u dit allemaal niet te vertellen. Het is u genoegzaam bekend.

En ik hoef u al helemaal niet te vertellen dat de invoering van de gezinstoets tot zeer ongewenste effecten zal leiden. Niet zozeer alleen bij mensen die misbruik willen maken van voorzieningen, maar ook hier vooral weer bij kwetsbare gezinnen. Gezinnen die gedwongen zullen worden uit elkaar te gaan om zich financieel te kunnen blijven redden. De voorbeelden hiervan zijn u vandaag en in de afgelopen maanden in overvloed voorgelegd. Ik hoef u dit allemaal niet te vertellen, het is u genoegzaam bekend.

Ook hoef ik u niet te vertellen dat medewerkers aan de loketten bij het hanteren van deze gezinstoets in toenemende mate geconfronteerd worden met zeer lastige situaties en naar verwachting met toenemende agressie. Juist vandaag verscheen er een rapport waarin een toename met maar liefst 8 % over 4 jaar gemeld wordt voor wat betreft agressie en geweld bij Sociale Diensten.
 

Ik heb ook geen indrukwekkende of soms zelfs duizelingwekkende bedragen en aantallen personen voor u. Ik ben dan ook niet van de G4, niet van de G32 en zelfs niet van de B5. Ik ben, zo zou je kunnen zeggen van de K 138, want de gemeente Someren waar ik wethouder ben komt op de 138ste plaats als het op inwoneraantallen gaat met ruim 18.000 inwoners

Wij hebben slechts 146 wwb'ers, 20 wij'ers, 11 ioaw'ers en 41 niet uitkeringsgerechtigden waaronder zelfstandige ondernemers die keihard werken maar nauwelijks het hoofd boven water houden. 

Van hen zit 26 % in trede 5 en 6 van de participatieladder en 74% heeft een grote afstand tot de arbeidsmarkt. In 2010 hebben 111 van hen een langdurigheidstoeslag ontvangen en 91 personen kwamen in aanmerking voor categoriale bijzondere bijstand chronisch Zieken en gehandicapten.

Een zeer groot gedeelte is dus moeilijk bemiddelbaar naar betaalde arbeid. Daar is de laatste jaren al veel in geïnvesteerd en dat willen we ook blijven doen. Ook als het vooruitzicht op uitstroom uit de uitkering er niet of nauwelijks is.

In Someren gaan we uit van participerende dienstverlening. Tegenwoordig heeft men het vaak over high trust en high penalty. Helaas moeten we concluderen dat de voorgestelde ingrepen gebaseerd zijn op low trust, en eigenlijk op no trust.

De voorgestelde maatregelen zetten deze mensen, die langdurig op de inkomensondersteuning vanuit de WWB of straks de WWNV zijn aangewezen op ernstige en ontwrichtende armoede. Dat is niet te redden met aanpassing van het uitgavenpatroon zoals veronderstelt wordt. Die ontwrichting zal zich ook niet beperken tot achter de voordeur. 
 
Wat ik u wel kan vertellen is, dat ik mij zeer ernstige zorgen maak. Natuurlijk is een vergelijking met de Titanic overdreven. Alhoewel de Titanic ook een project was dat gestuurd werd door een blinde, op prestige gerichte ambitie. Een ambitie die de verantwoordelijken blind maakte voor de signalen van deskundigen en mensen op de werkvloer. Signalen van mensen die met hart en ziel meewerkten aan die gigantisch uitdagende opdracht. Om een prestatie neer te zetten die zijn weerga niet kende. Ondanks de waarschuwende signalen vertrok het schip te vroeg en voer het te snel. De afloop kent u. 

Met de ambitie van dit kabinet is op hoofdlijnen ook niets mis: meer mensen aan het werk, minder mensen in afhankelijke uitkeringssituaties, participatie ook van mensen die minder loonwaarde kunnen realiseren, snellere, efficiënte, effectieve en consequente handhaving waardoor misbruik snel en streng gehandhaafd wordt. En dit alles met als doel om de collectieve uitgaven in de sociale zekerheid structureel en substantieel te beperken. 

Deze ambitie wordt door vele politieke partijen en maatschappelijke instanties gedeeld met dit kabinet. En ook door alle gemeenten. Velen zijn ook bereid om daar gezamenlijk de schouders onder te zetten, resultaat neer te zetten. Maar even zovelen waarschuwen dit kabinet, aan de ene kant voor de problemen die de te snelle uitvoering met zich mee zal brengen, aan de andere kant voor de ongewenste neveneffecten die de manier waarop de instrumenten worden vormgegeven met zich mee zal brengen. 

Het laatste wat dit kabinet zal kunnen zeggen is: hadden we dat maar eerder geweten. Wanneer dit kabinet besluit om, zonder de vereiste aanpassingen in koers en constructie van het schip uit te varen, kent het de risico's waarvoor het genoegzaam is gewaarschuwd. 

Met deze Titanic zou Piet Hein in 1628 nooit zijn uitgevaren om de Zilvervloot binnen te halen. Die Piet Hein, die bekend stond om het feit dat hij zijn manschappen nooit onnodig en zonder reden in gevaar bracht, niet. 

zondag 18 september 2011

Harde noten in zachte portefeuilles

Door Theo Maas, PvdA wethouder Someren,
18 september 2011

Het zijn drukke, rumoerige en in alle eerlijkheid ook moeilijke weken als wethouder. Helemaal als je de de zogenaamde zachte portefeuilles hebt als sociale zaken, jeugdbeleid, zorg&welzijn, onderwijs. Nog nooit werden in juist die portefeuilles zulke harde noten gekraakt als nu. De miljoenennota zet dit alles nog eens scherp neer.

Door de stapeling van alle maatregelen worden de meest kwetsbare mensen in je gemeente in nog kwetsbaardere posities gemanoevreerd: minder geld voor armoedebestrijding, voor ondersteuningsmogelijkheden voor uitkeringsgerechtigden, voor chronisch zieken en gehandicapten, voor kwetsbare kinderen, voor het onderwijs.

Bewust gekozen onafwendbare storm
Als PvdA-wethouder voel je iets onvermijdelijks op je afkomen. De vergelijking met Pukkelpop dringt zich bij me op, een onafwendbare storm. Het grote verschil is echter dat die storm een natuurverschijnsel was waar men niet de hand in had en dus niet de keuze was van een verantwoording dragende regering. Neen, hier gaat om een regering die de verantwoordelijkheid heeft voor een gezonde en sociaal-economisch evenwichtige samenleving. Voor een samenleving waarin mensen verantwoordelijkheid niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor elkaar kunnen nemen. Het is een doelbewuste keuze van een regering die kiest voor ieder voor zich en god (bewust met een kleine letter!) voor ons allen. Met hier een daar wat cosmetisch en symbolisch gedoe om het toch nog ergens op te laten lijken. Maar je moet eigenlijk toch wel erg blind zijn als je niet wilt zien dat het eigenlijk veelal sigaren uit eigen doos zijn en vooral, wat de sociale gevolgen zijn. Hoe het groepen mensen in onze samenleving apart zet en uitrangeert. Voor een eenvoudige wethouder in een kleine plattelandsgemeente lijkt deze storm onafwendbaar.

Tijdelijk, langdurig, levenslang
Henk en Ingrid, Frank en Mirella, Bert en Truus zijn de namen en gezichten achter de getallen die soms astronomisch lijken te zijn. En als je niet uitkijkt denk je dat het met die astronomische bedragen toch mogelijk moet zijn om alle vragen van mensen beantwoord te krijgen, om iedereen die dat niet op eigen kracht lukt dat steuntje in de rug te geven zodat ze wel mee kunnen doen. Het liefst tijdelijk natuurlijk maar als het echt moet ook langdurig of zelfs levenslang. Dat 21ste extra chromosoom raak je immers niet kwijt, de halfzijdige verlamming na dat auto-ongeluk wil ook maar niet over gaan, niet élke psychose en manisch depressieve bui is een modegrill en ik moet ook de eerste oudere nog tegenkomen die hersteld is van Alzheimer.

Welvaart én welzijn
Het zijn niet de getallen en bedragen die ons zouden moeten imponeren. Het zijn de verhalen en gezichten van mensen en eigenlijk de hoopgevende verhalen van mensen die graag mee willen doen in een van de meest welvarende landen van de wereld. Mensen die ondanks hun beperking, tijdelijk of permanent zich het vuur uit de sloffen willen lopen, het beste van zichzelf willen geven, ertoe willen doen. Mensen die willen én kunnen bijdragen niet alleen aan onze welvaart, maar vooral ook aan het welzijn van iedereen. Mensen die erop uit zijn hun aandeel aan de samenleving te leveren en zeker niet alleen er op uit zijn om hun deel op te eisen, laat staan méér dan hun deel.

Zorg voor kinderen
Het zijn de verhalen en gezichten van kinderen met een beperking waarvan de ouders mij de laatste weken meer en meer vragen of ik als wethouder er voor kan zorgen dat hun zoon of dochter het onderwijs krijgt dat het beste uit hen haalt, of ik kan garanderen dat zij straks werk kunnen krijgen, liefst hier in de eigen gemeenschap. Zodat anderen kunnen zien dat hun kinderen niet alleen beperkingen hebben maar vooral ook mogelijkheden. Dat ze een inkomen krijgen dat hen in staat stelt om op een eenvoudig niveau mee te kunnen doen zonder afhankelijk te worden van goede doelen en charitas. Dat zij ertoe doen en niet alleen vrijwilligers nodig hebben maar ook vrijwilliger kunnen zijn.
Hoe komt het toch dat juist deze ouders slechter slapen, zich zorgen maken over de toekomst, mij benaderen. Hoe kan het toch dat zij zich meer en meer alleen voelen komen staan. Hoe kan het toch dat dat in een land met de traditie van Nederland zover komt.

Het zijn drukke, rumoerige en in alle eerlijkheid ook moeilijke weken voor een eenvoudige wethouder. Wat kan ik doen om het tij te keren, om ervoor te zorgen dat de belangen van de mensen die in mijn gemeente wonen, wiens naam en gezicht ik ken gediend worden. Dat hun vragen en zorgen gezien, gehoord, serieus genomen en beantwoord worden.

Samen werkt beter
Met collega PvdA-wethouders praat je hierover. Gisteren nog zijn we met een aantal wethouders en raadsleden in Amsterdam bij elkaar gekomen. Om met elkaar te zoeken naar mogelijkheden om de storm nog af te wenden, naar mogelijkheden om samen slim samen te werken in het bedenken hoe we lokaal de stormbanden kunnen vastsjorren, om onze Tweede Kamerfractie te ondersteunen in hun strijd om dit beleid te keren. De komende tijd zullen we elkaar nog hard nodig hebben. Gelukkig ligt dat in de aard van onze partij, samen werkt immers beter dan ieder voor zich.

PvdA, juist nu
Kunnen we als PvdA-wethouders wel verantwoordelijkheid voor nemen voor wat er op ons, en vooral op onze inwoners afkomt. Moeten we niet, ook symbolisch natuurlijk, onze portefeuilles neerleggen. Ik ben er trots op dat het antwoord dat ik meer en meer om me heen hoor een overduidelijk neen is. Neen, zeker weten van niet. Juist nu zullen we onze verantwoordelijkheid moeten nemen. Niet voor de storm van asociale maatregelen die op onze inwoners afkomt, dat is de verantwoordelijkheid van onze huidige regering. Maar wel hoe we daar lokaal het beste van gaan maken, door de pijn zo eerlijk mogelijk te verdelen en de sterkste schouders de zwaarste lasten te laten dragen. Met de principes van de PvdA dus als leidraad. Uiteraard zou ik zeggen.

dinsdag 8 februari 2011

Over passie voor talent en het Nederlands Studentenorkest

Afgelopen zondag heb ik de première van de concertreeks van het Nederlands StudentenOrkest (NSO) bij mogen wonen in de Pauluskerk in Someren. Bijzonder om te zien hoe een groep zeer getalenteerde studenten hun talenten ontwikkelen, combineren en daarmee inspireren. Ook bijzonder is dat zij met hun concerten goede doelen ondersteunen die de ontwikkeling van talenten van kwetsbare jongeren ondersteunen.

Vanzelfsprekend; de talenten die de studenten die deelnemen aan het NSO zijn echt 'top of the bill'. Niet alleen studenten aan het conservatorium, maar ook vanuit vele andere studierichtingen nemen deel aan dit orkest. Voor hen staat de maand februari geheel in het teken van het NSO. Aan het begin trekt het orkest zich tien dagen terug om, onder leiding van een gerenommeerde dirigent een ambitieus programma in te studeren. Deze oefenperiode brengt het NSO al een aantal jaren door in groepsaccomodatie de Hoof in Someren. Een ideale plek zo vertelde een van de studenten om je los te maken van de dagelijkse gekte en keihard met elkaar te werken om een topprestatie te kunnen leveren. Na de repetitieperiode wordt het programma tien avonden achter elkaar uitgevoerd op alle grote Nederlandse concertpodia. Traditiegetrouw wordt de tourneemaand afgesloten met een concert in een buitenlandse stad. Dit jaar is dat Krakau.

Kinderen met autisme en klassieke muziek
Bijzonder vind ik dat deze talentvolle studenten ervoor kiezen om juist mensen die in kwetsbare posities verkeren te ondersteunen zodat ook zij hun talent kunnen ontwikkelen zoals de stichting voor vluchteling studenten (UAF). Ook laat het NSO kinderen met autisme kennis maken met klassieke muziek met een bijzonder concert dat plaats vindt op 12 februari in De Vereeniging in Nijmegen.

Onbenut talent is doodzonde
Het ontwikkelen van talenten is belangrijk voor elk land en elke samenleving. Dat geldt niet alleen voor de toptalenten maar voor alle talenten van welk niveau dan ook. Onbenut talent is doodzonde. Voor de persoon zelf en zeker ook voor de samenleving. Juist daarom is het doodzonde dat het huidige kabinet zo bezuinigt op onderwijs en in het bijzonder op passend onderwijs. Economisch dom en onverantwoord.

Elk talent telt
Een samenleving drijft niet alleen op onze toptalenten, ieders talent is van belang. Zeker wanneer onze arbeidsmarkt onder druk komt te staan door de vergrijzing en ontgroening. Wie bakt straks het brood voor onze ingenieurs, wie verzorgt straks de ouders van hightech professionals? Ook daarvoor is latent talent aanwezig dat niet tot bloei komt als je daar niet in investeert. De PvdA kiest er nadrukkelijk voor dat elke talent telt en kan rekenen op ondersteuning en ontwikkeling. Reden voor mij om voor de PvdA te kiezen. 

Nog een laatste tip? Bezoek een van de concerten van het NSO. Echt de moeite waard!!
Zondag 6 februari
Pauluskerk
Maandag 7 februari
Muziekgebouw
Dinsdag 8 februari
Zeeuwse Concertzaal
Woensdag 9 februari
Muziekcentrum
Donderdag 10 februari
't Vrijthof
Vrijdag 11 februari
De Philharmonie
Zaterdag 12 februari
Concertgebouw De Vereeniging
Zondag 13 februari
De Oosterpoort
Maandag 14 februari
De Doelen
Dinsdag 15 februari
Het Concertgebouw
Donderdag 17 februariKrakauPhilharmonie
KrakauAuditorium Maximum

Lees meer over het NSO: http://www.nso.nl
Lees meer over groepsaccomodatie de Hoof: http://www.dehoof.nl 

Theo Maas

zondag 9 januari 2011

Haar naam was Sarah...

Het verraste me volkomen; de emoties die de film 'Haar naam was Sarah' bij mij opriepen. Achteraf, na een goed gesprek met mijn vrouw viel het echter op z'n plaats. En eigenlijk begon dit alles bij het bekijken en vooral beluisteren en overdenken van de kerstboodschap van Koningin Beatrix die ze uitsprak op eerste kerstdag 2010. Verbondenheid, of misschien het gevaar van ontbreken van verbondenheid vormt wat mij betreft de kern van haar boodschap.

Daar waar verbondenheid van mensen, bewust of onbewust wordt bedreigd gaan mijn haren overeind staan. Uitsluiting, miskenning, discriminatie, intolerantie, onverdraagzaamheid ten opzichte van 'anders dan ikzelf zijn'; ik kan er gewoon niet tegen en wens me er ook niet bij neer te leggen.

Klassieke uitdaging
De klassieke boodschap van de PvdA mag dan klassiek klinken, toch hoor ik graag bij die klassieke boodschap van verbondenheid, van solidair zijn met elkaar. Ik ben dan ook trots op de uitspraak van Cohen: 'We moeten de boel bij elkaar zien te houden'. Dat is een uitdaging die vele malen groter is dan het op orde brengen van de overheidsfinancien. Dat is slechts een middel.
Maar we weten hoe oppervlakkigheid zich vaak verliest in het middelendenken. Vergelijk het maar met een slechte relatie die na veel geruzie op de klippen loopt waarbij de beide exen na afloop zeggen: "ik snap er niks van, we stonden toch niet in het rood?"
Van 's lands bestuurders mag je verwachten dat ze het onderscheid kunnen maken tussen middelendenken en doelbewust en maatschappelijk verantwoord bestuurlijke keuzes maken.

Wie zijn 'wij'?
Beatrix sprak in haar kersttoespraak steeds over 'wij', over 'onze' samenleving, over het voorkomen van een 'wij', versus 'zij'. In eerste instantie vond ik haar boodschap onduidelijk. Ze definieert namelijk nergens die 'wij' en 'zij'. Is het 'wij' allochtonen versus 'zij' autochtonen? Of 'wij' Nederlanders tegen 'zij' Europeanen? Of 'wij' van joods-christelijke afkomst versus 'zij' moslims?

En wie zijn 'zij'?
Later, in gesprek met mijn vrouw realiseerde ik me dat dat nu juist de uitdaging van haar boodschap was. Ik ben het zelf die invulling kan geven aan wie 'wij' versus 'zij' zijn. Wilders was er zoals gewoonlijk in ieder geval weer snel klaar mee. Net als voorgaande jaren beoordeelt hij de kersttoespraak van de Koningin als multiculti, als onzin, als 'zij' de Koningin' tegen 'wij, de verdedigers van de ware Nederlandse volksaard'.
Met Wilders weet je het in ieder geval zeker. Met hem hebben we een erg enge definitie van 'wij'. In meerdere opzichten eng. Met hem komen we ook niet verder dan 'wij tegen zij' en bereiken we nooit ofte nimmer 'wij en zij' of nog mooier, 'wij met zij'. Want dat is wat mijn vrouw mij aanreikte: je kunt en moet niet ontkennen dat er een 'wij' en 'zij' zijn. Zoals er ook in onze relatie een 'ik' en een 'jij' zijn. De uitdaging zit hem in hoe je wilt dat die 'wij' en 'zij' zich tot elkaar verhouden. Voor Wilders geen moslims, geen Europa en laat ontwikkelingslanden maar aan hun lot over. Ik kies met overtuiging voor 'De Internationale'. Mijn god, wat een uitdaging! Voor mij de reden om lid van de PvdA te zijn, in hart en nieren.

En jij dan?
De film 'Haar naam was Sarah' werkte als een ontstekingsmechanisme voor mijn onderhuidse gevoelens en gedachten na de boodschap van Beatrix. De film legt pijnlijk bloot hoe mensen in oorlogstijd worstelen met 'wij' tegen 'zij'. Pijnlijk werd duidelijk hoe onzekerheid over de eigen veiligheid en het eigen bestaan aanzet tot onverdraagzaamheid, tot haat, tot verraad van je eigen buren. Hoe zichtbaar de worsteling van de soldaat tussen de haat tegenover een jodenkind en zijn zorgzaamheid ten opzichte van een ziek en kwetsbaar jong meisje: datzelfde jodenkind. Hoe pregnant de vraag van de onderzoeksjournaliste die de pijnlijke geschiedenis van de deportatie van joden uit Parijs, niet door de bezetter maar door de eigen regering, onderzocht stelde aan haar collega: "wat zou jij hebben gedaan?".

Durf ik ervoor uit te komen?
Ja, wat zou ik hebben gedaan? Zou ik de soldaat zijn geweest die zijn geweten heeft laten spreken? Ook al was het dan stiekem zonder er ten opzichte van mijn collegasoldaten voor uit te durven komen? En zou dat dan een daad van medemenselijkheid zijn geweest of om mijn eigen geweten te sussen? Zou ik onderdak hebben durven bieden aan die 'zij'? Ondanks gevaar voor mijn eigen veiligheid, voor mijn eigen toch zo beschermenswaardige leventje van alledag?
Durf ik vandaag de dag er voor uit te komen dat ik niet mee wil gaan in het demoniseren en uitsluiten van anderen? Dat ik juist trots ben op onze Hollandse volksaard die ons ertoe bracht om het vreemde en onbekende te ontdekken? Dat onze cultuur die onze verdediging en strijd waard is niet bestaat uit dichte grenzen, uit buiten sluiten, afkeuren en marginaliseren maar juist uit openheid en vooral, uit een oprechte en gewetensvolle dialoog gebaseerd op wederzijds respect en waardering?
En durf ik er ook voor uit te komen dat dat ook betekent dat ik mensen aanspreek op hun bijdrage aan die open cultuur, dat solidariteit begint met bijdragen naar vermogen, naar handelen op basis van het vertrouwen dat je krijgt? En durf ik er voor uit te komen dat daar waar dat basale vertrouwen geschaad wordt door hang naar persoonlijk gewin ten koste van anderen, naar gemakzucht en misbruik dit op een niet mis te verstane wijze aangepakt moet worden, zowel individueel, regionaal, nationaal als internationaal?

Verplicht aan Sarah
Ik vind dat wij als Partij van de Arbeid en ik als lokaal bestuurder namens die Partij, dat verplicht zijn om daarvoor uit te komen. Verplicht aan onze kiezers, verplicht aan onze traditionele roots, verplicht aan onszelf, maar nog het meest verplicht aan mensen zoals Sarah die te kwetsbaar zijn om voor hun rechten en mogelijkheden op te staan. Soms zelfs letterlijk. Wij hebben niet alleen de sociale plicht om voor hen op te komen, we hebben vooral de plicht om hen te versterken zodat zij voor zichzelf kunnen opkomen.

Eerlijke kansen voor elk kind
Ik blijf wel zitten met een pijnlijk dilemma en een grote zorg. Zoals ik al aangaf moet daar waar vertrouwen geschaad wordt dit op een niet mis te verstane wijze aangepakt worden, zowel individueel, regionaal, nationaal als internationaal. Maar hoe zorg ik ervoor dat waar dat noodzakelijk is kinderen daar niet de dupe van worden. Hoe zorg ik ervoor dat niet zoals bij Sarah zij al afgeschreven en veroordeeld is, nog voor zij de kans heeft gehad om te laten zien wie ze is. Hoe zorg ik ervoor dat zij gelijke en vooral eerlijke kansen heeft om te zijn wie ze is, om te worden wie ze kan zijn, om te doen wat ze kan. Het is niet de afkomst die een jong kind beschadigd, het is het wantrouwen van anderen, hun ongeloof in de mogelijkheden en gelijkheid van kinderen.

Verwijt me mijn linkse hobbies maar, mijn geloof in mensen. Noem het maar geloof in de maakbare samenleving om dat vervolgens als utopie weg te honen. Het is in ieder geval een doel dat het waard is om me strijdbaar voor in te zetten. Weet ik veel of we het ooit bereiken en eigenlijk is dat ook niet eens interessant. Het is het waard. Meer dan waard.


Theo Maas
29 december 2010

Haar naam was Sarah
geschreven door Tatiana de Rosnay
verschenen in 2008
verfilmd in 2010

In de nacht van 16 juli 1942 wordt de 10-jarige Sarah met haar ouders opgepakt en naar het Velodrome d'Hiver in Parijs gebracht. Zij heeft ongezien haar kleine broertje in een kast verstopt en belooft hem later te bevrijden, maar Sarah wordt weggevoerd en ziet hem nooit meer terug.
Zestig jaar later moet een Amerikaanse journaliste in Parijs een artikel schrijven over die gebeurtenis. Zij zoekt in archieven naar de ware toedracht en ontdekt een geheim van haar schoonfamilie. Ondanks het advies zich daar niet mee te bemoeien, probeert de journaliste het spoor van Sarah te volgen.
De twee verhaallijnen worden beurtelings beschreven en vooral de ervaringen van Sarah geven de lezer een onthutsend beeld van de wreedheden rondom de deportatie. Een prachtig verteld en vertaald, aangrijpend verhaal met een dramatische ontknoping.